Onderweg naar Portland

We eten de laatste restjes op uit de koelkast voor het ontbijt. Alle koffers gaan weer in de auto, de bergschoenen apart en de rugzakken ernaast. Waren het eerst nog 4 koffers en 4 rugzakken in de kofferbak, langzamerhand wordt het toch iets uitgebreider (flessen water, losse bergschoenen, net niet droge badkleding..) Het is slechts 160 miles naar Portland. Het landschap verandert onderweg van hoge bomen in een meer uitgestrekt landschap met droog en dor grasland. Vlak voor Portland lunchen we in een bakery in het plaatsje Sandy. Het is een soort kadowinkel, lunchroom en coffeebar ineen.

Voordat we naar het hotel gaan wil Peter ‘even’ langs het ziekenhuis om zijn bloed te laten testen i.v.m de trombose medicatie. Bij de Papendrechtse prikpoli hebben ze namelijk gezegd dat hij tijdens de vakantie moest laten prikken. Dat zou bij elk ziekenhuis kunnen vertelden ze. Dus gingen wij vol goede moed naar het Providence Hospital in Portland. Met de brief van de trombosedienst en onze eigen Hollandse doortastendheid moest het wel gaan lukken. Na twee keer doorverwezen te zijn kwamen we bij de Immediate Care afdeling. Hier kun je zonder doktersvoorschrift medische zorg krijgen. De mevrouw van de intake balie vond het wel grappig, toeristen uit Holland die hier kwamen prikken. Ze vroeg naar onze reis en hoelang we onderweg waren in de USA. Na een klein uurtje wachten werd Peter’s naam omgeroepen. Peter en ik gingen naar binnen en daar werd hij gewogen, temperatuur opgenomen en ook hartslag gemeten (met zo’n vingerding). Daarna werden we in kamer 25 geplaatst en zou de dokter zo komen. Weer een half uur later kwam er een dokter langs. Gelukkig begreep deze man waar het om ging. Hij was echter alleen nodig voor de toestemming. Hij ging Peter niet zelf prikken. Hij gaf ons nog wel wat tips om te bezoeken in Portland en legde uit dat er dus zo een verpleegster kwam om Peter te prikken. Hij vertelde ons hoe we een eigen digitale patiëntenkaart moesten aanmaken om de uitslag van de prik in te zien. Peter heeft nu dus een eigen inlog in het Amerikaanse ziekenhuis! Weer wat minuten later kwam de verpleegster voor de bloedafname. Alles bij elkaar reden we 2,5 uur later en een ervaring rijker met ‘obamacare’ weg bij het ziekenhuis naar ons hotel. Koen en Roos hadden wel een lekkere ‘drive thru’ hamburger verdiend voor al dat wachten. Na een bezoek aan het bekende hamburger restaurant gingen we naar ons hotel.

Het was inmiddels wel tijd voor het avondeten. Met de bus gingen we de stad in, voor slechts $5 kunnen we de hele dag met het openbaar vervoer in Portland. Dat is handig geregeld. Aangekomen in downtown zien we dat er een brewfest (bierfestival) is. We duiken er dan ook maar in en eten bij de Deschutes Brewery. Hier kun je ook een eigen proeverij doen met 6 biertjes (kijk op de foto’s, het zijn kleine glaasjes hoor). Het eten smaakt goed bij het bier (of de cola voor Koen en Roos). We lopen nog naar het Pioneer Square, dat is het centrale punt downtown. Hier is ook een gedeelte van “Wie is de Mol” opgenomen. We herkennen de trappen op het plein. Bus 8 brengt ons weer terug naar het hotel. Morgen een nieuwe dag in Portland. Eén ding is ons wel opgevallen in deze stad, ze hebben er veel zwervers. Veel meer dan in San Francisco zien we hier zwervers op straat liggen en zitten. Eens kijken of dat morgen overdag ook zo is.. is wel even wennen na al die dorpjes waar alles schoon en netjes was.